തമസ്കരണം

"ഓര്‍മ്മ വരാറുണ്ടെനിക്കു
മണലിലിരുന്നും കിടന്നും
നമ്മള്‍ പങ്കിട്ട സ്വകാര്യമാം സന്ധ്യയെ,
എത്ര വലിച്ചെറിഞാലും തിരിച്ചെത്തുന്നൊരാ-
സന്ധ്യയെ…."ആറ്റൂര്‍ (കര-തിര)



നിശുന്യമായ എന്റെ ജീവിതം നിന്നില്‍ നിന്നും പകര്‍ന്ന ബാഷ്പബിന്ദുക്കള്‍ക്കു ഞാനെന്നെ സമര്‍പ്പിക്കട്ടെ.വെറും വഴിപോക്കരായി കണ്ടുമുട്ടി ഒരു വരണ്ട ചിരി മായ്ച്ചുകളഞു തിരിഞുനടക്കുവാന്‍ നമുക്കു മടിയില്ലാതെയായിരിക്കുന്നു.കീറികളയുവാന്‍ എനിക്കു തന്ന കുറിപ്പു എന്റെ ഉള്ളം കയ്യില്‍ ഇന്നും പാറികളിക്കുന്നു.അതിലെ വികാരമെന്തെന്നു ഊഹിക്കുമ്മ്പോള്‍ ചേതനയെ നിര്‍വീര്യമാക്കുന്ന ഒരു തണുപ്പ് എന്നെ വലയം ചെയ്യുന്നു.അതെ, ദുര്‍വിധികളൊക്കെ ചുമന്നുകൂട്ടുന്ന സമയം
തീ പൊള്ളും പകലും മയക്കമില്ലാത്ത രാത്രികളും.ഞനെങിനെ എന്നെ സഹിക്കുന്നു….

ഇരുട്ടില്‍ ഇക്കൊടും ഇരുട്ടിലെന്റെ
വാതില്‍ക്കല്‍ നീ പതിയെ നടക്കുന്നു
നീയെന്റെ വതില്‍ മുട്ടി വിളിക്കുന്നു
പാതിയുറക്കത്തില്‍ നിന്നൊരു
കിനാവു പോലെ ഞെട്ടിയെഴുന്നേറ്റു
വാതില്‍ തുറക്കവേ നിന്‍ കാലൊച്ച
യെന്നിടനാഴിക്കപ്പുറമൊരു കാണാ-
ക്കിനാവായി മറഞു..

ഒരു നീണ്ട വന്ധ്യമാം നിദ്രയിലെപ്പൊഴോ
കേള്‍ക്കുന്ന പാദസ്വനങളെയൊരു
സ്വപ്നമായി പോലും തിരിചറിയുന്നില്ല
തെളിമയില്ലാത്തൊരുണര്‍വ്വിലും
നിന്‍ നിഴലിന്നവസാന കാഴ്ച്ചയും
മാഞുപോകുന്നതു കണാനശക്തയായി
ഇടറിയ വിരലെന്‍ വാതില്പപടികളില്‍
മുറുകെ പിടിച്ചു ഞാനുണറ്ന്നു നിന്നു

ഈയൊരു സത്യമാം വേര്‍പാടിലും
നീയെന്‍ കിനാവില്‍ തുടിച്ചു നില്‍ക്കെ
യെന്‍ കഴുത്തില്‍ ചുറ്റിവരിഞ നിന്‍
കയ്യുകള്‍തന്‍ സ്നിഗ്ദ്ധമാം ചലനങളും
നിന്‍ തെളിഞ മിഴിയില്‍ നിന്നു
ഞാന്‍ തൊട്ട പ്രകാശമീ രാത്രിയി-
ലെന്റെ കണ്ണില്‍ തിളങുന്നതും ഞാനറിഞു
കേവലമൊരു മാത്രയിരുട്ടിലീ വായുവില്‍
മധുരിക്കും നിന്‍ ഉച്ഛ്വാസവായുവിന്‍ സ്പര്‍ശം
രാത്രിതന്‍ ക്രൂരമാം പാതയിലൊരു കരിങ്കടലായ്
മറഞ നിന്നാര്‍‍ദ്ര സ്മരണകള്‍

എന്റെ കണ്‍പൊത്തി വെളിച്ചം മറക്കുന്ന
നിന്‍ കയ്യുകളിന്നലെയൊരു വീശലുപോലും കാണാതെ
എന്നിടറിയ കാല്‍ വെപ്പിന്‍ മുന്നില്‍
ഒരു കരിങ്കടലായിനീ ഇരുട്ടിലലിഞുവോ

എനിക്കില്ലൊരുകൂട്ടു കയ്യുപിടിച്ചു
നടത്തീ രാത്രിയില്‍ രാക്കാറ്റിലുലയുന്ന
പുടവത്തുമ്പില്‍ തൊടീപ്പിക്കാന്‍
നിന്റെ നീണ്ട വിരലും നഖങളും
ഒരു ക്രൂരസ്മരണയായി നുള്ളിനോവിക്കുന്നു

രാത്രിയാണു
ചേതനെയെല്ലാം മരവിപ്പിക്കും തണുപ്പ്
എന്റെ മിഴികളില്‍
തോരാത്ത കൂരിരുട്ടും